Love…
Wat is liefde eigenlijk? Is dat het gevoel dat je krijgt wanneer je iemand in je leven hebt waarvan je denkt, daarmee wil ik voor altijd verder? Je maatje, je toeverlaat, je yin als jij de yang bent, de persoon die je ondersteunen zal op het moment dat je zelf niet meer kan? En als dat dan liefde is, wat zou er in godsnaam tussen twee personen die die gevoelens koesteren voor elkaar, kunnen komen? Overwint liefde alles? Sommige zeggen van wel, andere zijn dan weer zeker van niet en beschouwen liefde als iets tastbaar, als een fijn gevoel dat meegenomen is, maar niet vanboven op je lijstje staat…
Ik denk dat er op de wereld twee soorten mensen rondlopen: gevoelsmensen en verstandsmensen. De gevoelsmensen volgen hun hartje no matter what, ook al zegt hun verzameling hersencellen dat ze de verkeerde beslissing nemen, want liefde overwint toch alles, nietwaar?
En dan heb je de verstandsmensen, degenen die trachten hun hartje te isoleren in een mantel van gewapend beton, kogelvrije vesten en een onzichtbaar, ondoordringbaar sci-fi schild. Zij vertrouwen op de radicale kant van het leven, op hun hersenpan, want alles heeft toch een reden, overal zit toch een logica achter? Voor hen is een relatie een kunstmatig iets, een verzameling van instellingen en parameters die op een bepaalde stand staan.
Ik ben een gevoelsmens, mijn hartje bepaalt het pad en de rest komt wel vanzelf. Liefde is voor mij niet 1+1=2, neen, liefde is iets magisch, iets wat je nooit volledig kan controleren en waar vaak geen logica of rede achter zit, maar gewoon… een goed gevoel, diep vanbinnen.
En wat doe je dan wanneer een gevoelsmens en een verstandsmens elkaar tegenkomen op hun levenspad, allebei wetende dat ze voor elkaar bestemd zijn, maar waar de verstandsmens blijft worstelen met die magie en probeert om radicaal te zijn…
Geschreven al luisterend naar Cry van James Blunt
Filed under: Persoonlijke Dingen | 1 Comment
Vanalles
Unexpected's Blog 
Naar mijn gevoel of verstand zit ik er mooi tussenin.
Gisteren had ik een soort van “misverstand”, wat achteraf geen misverstand bleek te zijn maar meer een kwestie van gevoel, waardoor ik eigenlijk als het ware weer eens wakker geschud werd.
Een vriendin van mij dacht dat ik van haar zou profiteren en heeft mij hierdoor flink aan het denken gezet. Als ik ergens een hekel aan heb is dat het wel of een valse beschuldiging. Zelf ben ik super eerlijk en daar ben ik ook trots op, dus dit kwam voor mij dan ook keihard aan. Nog nooit heb ik haar iets laten zien waaruit zij kon opmaken dat ik van haar zou profiteren. Toch begrijp ik haar angst wel en misschien heeft ze het ook al eerder meegemaakt. Ik ken haar nu zo’n 2 jaar en heb eigenlijk geen geheimen voor haar of voor wie dan ook, ik probeer altijd open en eerlijk te zijn.
Wat ik erg triest vind is dat zij mij niet recht op de man af gevraagd heeft of ik van haar profiteer, dit had ze namelijk op verschillende manieren kunnen vragen. Maar nu moest ik alles tussen de regels doorlezen en als het ware de woorden in haar mond leggen om uit te dokteren wat er nu precies aan de hand was. Ik heb haar ook uitgelegd dat als ze het rechtstreeks gevraagd zou hebben, ik hoogstwaarschijnlijk net zo gekwetst zou zijn geweest, maar dan had ik na een tijdje wel begrip en waardering op kunnen brengen voor haar eerlijkheid.
Nooit heb ik haar aanleiding gegeven om haar gevoel over mijn zogenaamde profiteren en heb haar zelfs uitgelegd dat ik eigenlijk nog geld van haar krijg als het erop aan komt, maar daar heb ik nooit moeilijk over gedaan vanwege het feit dat ik er financieel beter voor zat dan zij en dat was mijn teken van vriendschap. Dus eigenlijk heb ik juist het tegenovergestelde laten zien.
Nou ja, ik kan er nog heel lang over doorgaan, maar na het lezen van dit stukje moest ik gewoon even reageren.
Zelf zit ik eigenlijk altijd te worstelen tussen mijn verstand en mijn gevoel, dat zal wel een vrouwending zijn…
Na dit voorval en de situatie waar ik in zit op dit moment vraag ik me sterk af waar de mensen zijn gebleven die eerlijk en rechtvaardig zijn en die dat ook durven toegeven.
Een hoop mensen zijn bang om mensen te kwetsen, zo ook mijn vriendin, waardoor ze niet eerlijk durven zijn. Eerlijk zijn is ook niet altijd even leuk, het heeft ook een hoop nadelen.
Maar ik ben ervan overtuigd dat als mensen eens zouden leren om te communiceren met gevoel en daar open over zouden zijn de wereld er een stuk beter uit zou zien.
En wat de liefde betreft, dat gaat nooit vanzelf en moet je hard voor werken. Alleen het verliefd zijn gaat vanzelf, maar het wordt voor veel mensen erg moeilijk om altijd maar open en eerlijk te moeten zijn en dan ook nog eens alles moeten delen. In een relatie moet eigenlijk de communicatie op nummer 1 zijn en zou het fijn als je partner je altijd zou steunen, maar dit gebeurt natuurlijk lang niet altijd. Er bestaan altijd nog de meningsverschillen en dat is ook heel logisch want je hebt allebei je eigen mening en zolang je dat respecteerd van elkaar is een relatie goed te doen.
Ook is het van belang dat je zelf gelukkig ben en kan je de liefde zien als een aanvulling op je geluk, dan zit een stuk veiliger. Misschien als een gevoelsmens en een verstandmens elkaar tegen komen in de liefde is het evenwicht mooi verdeeld en kunnen zij elkaar goed aanvullen.
Op dit moment ben ik me aan het oriënteren op de arbeidsmarkt, aangezien mijn laatste werkgever failliet is gegaan. Dus ik zit nu in een lastige periode, waarbij ik eens verder moet gaan kijken dan mijn neus lang is. Keer op keer laat ik me van mijn beste kant zien, maar krijg erg vaak zelfs niet eens een reactie op mijn sollicitatiebrieven.
Nu kwam ook nog dat voorval met die vriendin erbij, dus qua emoties word ik nu behoorlijk heen en weer geslingerd, maar probeer heel hard om mijn hoofd koel te houden. Eigenlijk zit ik eraan te denken om een opleiding te gaan volgen en het roer defintief om te gooien van offsetdrukker naar sociaal maatschappelijk werk of iets dergelijks. Alle slechte dingen zijn weer ergens voor, en alles gebeurt met een reden, toeval bestaat niet… dat zijn de dingen die mij op de been houden met de gedachte dat het allemaal wel weer goed komt.
Er moet toch ergens een mogelijkheid zijn om mensen te laten inzien dat eerlijkheid het langst duurt? En dat ze ook vaak bang zijn voor de waarheid, ik zou ze eigenlijk het gevoel moeten dat dat absoluut niet het geval is. Dat zolang je eerlijk bent, gewoon jezelf kan aankijken in de spiegel zonder een rotgevoel te hebben. Ook moet je er wel mee weten te gaan, je kunt niet zomaar alles zeggen wat je denkt, je hebt ook nog wel een stukje verstand erbij nodig.
Het is ook belangrijk dat je goed luisterd en je je min of meer “inleeft” in de situatie van een ander, wat veel mensen ook niet kunnen of willen.
En dan kom ik toch weer uit op Communicatie met gevoel.
Liefde is inderdaad iets magisch en moet je koesteren en ook bereid zijn om voor te vechten kosten wat kost in moeilijke tijden.
Communicatie is een belangrijkdeel van je leven.
Eerlijkheid zie ik tegenwoordig maar als een gave en daar zou ik gewoon eens wat mee moeten doen.